Στην Ελλαδα του `22 μια 17χρονη μπαινει ψυχοκορη στο σπιτι ενος Ταγματαρχη. Αρχιζουν να της την πεφτουν ολοι, ο Ταγματαρχης, ο ιπποκομος του και η γυναικα του. Μοναδικη εξαιρεση η καλοκαγαθη γιαγιουλα υπηρετρια που ψιλοφρικαρει.. Παρα τα φαινομενα, το σεναριο (το οποιο βραβευτηκε κιολας στο φεστιβαλ της Θεσσαλονικης) ειναι απολυτα προβλεψιμο. Η ταινια ετσι δεν καταφερνει να ξεφυγει απο τη μετριοτητα. Δεν υπαρχουν πολλα για τα οποια μπορει να ψεξει κανεις την ολη προσπαθεια, ουτε μπορει να βρει και πολλα για να την επαινεσει, περα απο τη μουσικη του Μικη Θεοδωρακη. Η επιλογη του καστ μοιαζει σωστη, οι δυσκολες σκηνες βγαινουν γενικα (στα ευκολα, οπως στο υποτιθεμενο περηφανο βαδισμα του Ταγματαρχη, υπαρχουν τα σκουντουφληματα), η παραγωγη ειναι πλουσια για τα ελληνικα δεδομενα, τα σκηνικα προσεγμενα.